روش صلاحیت ادامه سرویس یا FFS برای ارزیابی خوردگی حفره ای در بخش ۶ استاندارد API 571 تعریف شده است. ارزیابی خوردگی حفره ای یک روش چند مرحله ای برای مشخص کردن میزان آسیب و یا خسارت ایجاد شده در شرایط توسعه آسیب خوردگی حفره ای در جزء آسیب دیده تحت بارهای طراحی اولیه تلقی می شود. نتیجه نهایی این ارزیابی شامل اجرا، اصلاح، بارگذاری مجدد، تغییر و یا بازنگری در شرایط کاری تجهیز آسیب دیده می شود. همچنین نتیجه صلاحیت ادامه سرویس FFS می تواند عمرباقی مانده تجهیزات که صلاحیت برای ادامه سرویس را درآینده دارد را مشخص نماید.
روش های ارزیابی در این بخش بر روی چهار نوع مختلف از آسیب حفره دار شدن قابل استفاده می باشد:
- حفره گسترده بر روی قسمت قابل توجهی از تجهیزات
- ناحیه کاهش ضخامت موضعی (LTA) بر روی یک منطقه گسترده از حفرات
- مناطق موضعی حفره دار و ۴) حفره در ناحیه کاهش ضخامت موضعی (LTA).
صلاحیت برای ادامه سرویس یا FFS در شرایط خوردگی حفره ای شامل سه مرحله ارزیابی می باشد:
- ارزیابی سطح ۱: به اجزایی محدود می شود که خوردگی حفره ای گسترده ای داشته و تجهیز با کد یا استاندارد شناخته شده ای طراحی شده است، همچنین تنها بار در نظر گرفته شده در تجهیر مورد بررسی فشار داخلی آن است. ارزیابی در این سطح به صورت محافظه کارانه می باشد.
- ارزیابی سطح ۲: برای هر چهار نوع حفره تعریف شده در بالا استفاده می شود. این سطح از ارزیابی دقیق تر از ارزیابی در سطح ۱ تلقی می شود، اما انجام آن نیازمند محاسبات پیچیده تری می باشد.
- ارزیابی سطح ۳: برای تجهیزاتی با شرایط بارگذاری پیچیده و یا اجزای با جزئیات بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. در این ارزیابی باید از روش های تحلیل دقیق تنش استفاده کرد. همچنین بطورکلی هنگامی که خوردگی حفره ای در دو طرف جزء رخ دهد می بایست از ارزیابی سطح 3 استفاده کرد.
بطور کلی، هدف از صلاحیت برای ادامه سرویس یا FFS مدیریت عمر تجهیزات و افزایش دسترسی، کارایی و ایمنی در تجهیزات حاوی خوردگی حفره ای می باشد.
نویسنده: حدیث پیرزاده
