روش های ارزیابی صلاحیت ادامه سرویس یا FFS در بازرسی اجزاء تحت خوردگی یکنواخت یک روش میانگین گیری ضخامت است. اگر نواحی شامل اتلاف فلز موضعی (Local Thin Area) در قطعه یافت شود، ممکن است بازرسی اجزاء تحت خوردگی یکنواخت که تحت بخش ۴ استاندارد API 579 ارائه شده است، نتایج محافظه کارانه ای را شامل شود. تمایز دقیق بین خوردگی یکنواخت و موضعی می بایست به دقت مورد بررسی قرار گیرد. اما صلاحیت ادامه سرویس FFS در بازرسی اجزاء تحت این نوع خوردگی، با توجه به توصیه API 579 ابتدا با استفاده از فصل ۴ استاندارد API 579 انجام می شود.
روش های ارزیابی در فصل ۴ استاندارد API 579 به طور کلی بر اساس سنجش اتلاف کلی فلز – که از حد مجاز خوردگی فراتر رفته و یا پیش بینی می شود که این اتفاق رخ دهد- پیش از بازرسی برنامه ریزی شده بعدی مورد استفاده قرار می گیرند. اتلاف فلز به طور کلی بر روی سطح داخلی یا خارجی قطعه آسیب دیده رخ می دهد. به طور کلی بر اساس سنجش اتلاف فلز در صلاحیت ادامه سرویس FFS بر اساس دو روش موجود در استاندارد API 579 انجام می پذیرد. این روش های ارزیابی مبتنی بر خوانش های ضخامت نقطه‌ای (PTR) و پروفیل (نمایه) ضخامت بحرانی (CTP) ارائه شده اند. روش های ارزیابی مورد استفاده در هر سنجش، به نوع داده های ضخامت موجود، مانند خوانش های نقطه‌ای ضخامت یا نمایه های ضخامت، مشخصات اتلاف فلز (موضعی یا یکنواخت) و میزان دقت قابل قبول در ارزیابی مشخص می کند. فلوچارت کلی ارزیابی صلاحیت ادامه سرویس FFS در بخش ۴ در شکل ذیل مشخص شده است.
